To idea ulepszania naszych osiedli, dzielnic, miast i regionów poprzez projektowanie dla ludzi i z ludźmi. Placemaking zdecydowanie wychodzi poza standardowe planowanie przestrzenne. Kładzie nacisk nie tylko na fizyczne elementy miejsca, ale także aspekty kulturowe i społeczne – bardzo ważne w definiowaniu tożsamości danego miejsca i wspiera ich ciągłą ewolucje.
Żadne miejsce nigdy nie jest w pełni gotowe, tylko ciągle się zmienia.
Dzięki zastosowaniu partycypacyjnego podejścia do tworzenia miejsc, placemaking korzysta z zasobów lokalnej społeczności, ich pomysłów i potencjału. W rezultacie powstają miejsca o wysokiej jakości, które przyczyniają się do podniesienia jakości życia ludzi, poprawy stanu zdrowia, poziomu szczęścia i samopoczucia.
Należy zauważyć, że placemaking nie jest zupełnie nową koncepcją. Termin ten wprowadziła w połowie lat 90-tych amerykańska organizacja Project for Public Spaces., jednak idee które stoją za placemakingiem są jeszcze starsze! Swój początek mają w poglądach głoszonych od lat 60. XX wieku przez Jane Jacobs autorki przełomowej książki „Śmierć i życie wielkich miast Ameryki” i Williama H. Whyte, który badał w jaki sposób ludzie korzystają z przestrzeni publicznych.
Zapoczątkowali oni ruch projektowania miast dla ludzi, którego kontynuatorem jest np. zacytowany wcześniej duński urbanista Jan Gehl. Bazując na ich ideach od 1975 roku Project for Public Spaces stopniowo rozwijało kompleksowe podejście do tworzenia miejsc – placemaking.